ფილტვის ქრონიკული ობსტრუქციული დაავადების გამწვავება
მკურნალობის ალგორითმი
მიაქციეთ ყურადღება, რომ ფორმულა/შეყვანის გზა და დოზა შეიძლება განსხვავებული იყოს მედიკამენტების დასახელების და ბრენდების, ფორმულარის ან გეოგრაფიული ადგილმდებარეობის მიხედვით. მკურნალობის შესახებ რეკომენდაციები სპეციფიკურია პაციენტის ჯგუფების მიხედვით: იხილეთ გაფრთხილება
პირველადი პარამეტრები
სალბუტამოლი საინჰალაციო: დაუკავშირდით სპეციალისტს დოზირებასთან დაკავშირებით.
და/ან
საინჰალაციო იპრატროპიუმი: დაუკავშირდით სპეციალისტს დოზირებასთან დაკავშირებით.
ხანმოკლე მოქმედების ბრონქოდილატატორებში შედის ხანმოკლე მოქმედების ბეტა-2 აგონისტები (SABAs) და ხანმოკლე მოქმედების მუსკარინული ანტაგონისტები (SAMAs). აღნიშნული მედიკამენტები პირველი რიგის თერაპიაა და გამოიყენება ნებულაიზერით ან მეტრირებული დოზის ინჰალატორით.[142][143][144] ბეტა-2 აგონისტები (SABAs) და ხანმოკლე მოქმედების მუსკარინული ანტაგონისტები (SAMAs), შესაბამისად, 15 და 30 წუთში მოქმედებს. ფქოდ-ის გამწვავების დროს ბრონქოდილატატორების ოპტიმალური დოზირება ჯერ კიდევ უცნობია; თუმცა, გაიდლაინები ძირითადად მხარს უჭერს დოზის მომატებასა და გამოყენების სიხშირის გაზრდას თუ პაციენტი სიმპტომური რჩება. კლინიკური გაუმჯობესების შემდეგ დოზებს შორის დრო შეიძლება გაიზარდოს ამტანობის მიხედვით.
ხანმოკლე მოქმედების ბეტა-2 აგონისტები, როგორც წესი, უპირატესია, ვინაიდან უფრო სწრაფად იწყებს მოქმედებას. ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივის საერთაშორისო გაიდლაინები რეკომენდაციას უწევს ხანმოკლე მოქმედების ბეტა-2 აგონისტების გამოყენებას, ხანმოკლე მოქმედების მუსკარინულ ანტაგონისტებთან ერთად ან მათ გარეშე, საწყისი ბრონქოდილატატორების სახით, ფქოდ-ის გამწვავების მკურნალობის მიზნით.[1] ხანმოკლე მოქმედების ბეტა-2 აგონისტებით პირველადმა თერაპიამ შეიძლება გამოიწვიოს ჟანგბადის პარციალური წნევის გარდამავალი შემცირება.[145] თუ ხანმოკლე მოქმედების ბრონქოდილატატორის საწყისი დოზა არ უზრუნველყოფს საკმარის სარგებელს, დოზის გაზრდის სიხშირე შეიძლება გაიზარდოს და დაემატოს ხანმოკლე მოქმედების მუსკარინული ანტაგონისტი..[143][146] ნებულაციური იპრატროპიუმი შეიძლება დაინიშნოს კომბინაციაში ნებულაციურ სალბუტამოლთან. სალბუტამოლის ნაცვლად შეიძლება იპრატროპიუმის გამოყენება პაციენტებში, რომლებსაც უვითარდებათ მნიშვნელოვანი გვერდითი მოვლენები ხანმოკლე მოქმედების ბეტა-2 აგონისტის გამოყენების გამო. რასემიული სალბუტამოლის ნაცვლად შეიძლება ლევოსალბუტამოლის გამოყენებაც, ხელმისაწვდომობის შემთხვევაში. ამასთან, გამწვავებების მქონე პაციენტებში შესაძლებელია ლევოსალბუტამოლის მიღება რასემიულ სალბუტამოლზე იშვიათად. ლევოსალბუტამოლი საუკეთესო ვარიანტად შეიძლება ჩაითვალოს პაციენტთათვის, რომელთაც აქვთ არასასურველი კარდიოვასკულური ეფექტები სალბუტამოლის გამოყენების შედეგად (მაგ. ტაქიკარდია/ტაქიარითმია).[147]
არ არის ნათელი, იძლევა თუ არა ბეტა -2 აგონისტის პლუს ანტიქოლინერგული ხანმოკლე მოქმედების მუსკარინული ანტაგონისტის კომბინაცია დამატებით სარგებელს.[143][148][149] მიუხედავად იმისა, რომ არ არსებობს საბოლოო მტკიცებულება, რომ ეს კომბინაცია აუმჯობესებს შედეგებს, პაციენტებს შეიძლება ჰქონდეთ სიმპტომური სარგებელი და დამატებითი ბრონქოდილატაცია, რადგან ეს აგენტები სხვადასხვა მექანიზმებით მუშაობს. კომბინირებული თერაპია ზოგადად რეკომენდებულია იმ პაციენტებისთვის, რომელთა მდგომარეობა სწრაფად არ უმჯობესდება მხოლოდ ხანმოკლე მოქმედების ბეტა-2 აგონისტით.[1]
სისტემური მიმოხილვით არ აღმოჩნდა მნიშვნელოვანი განსხვავებები 1 წამში ფორსირებული ამოსუნთქვის მოცულობის კუთხით,, როდესაც ხანმოკლე მოქმედების ბრონქოდილატატორები მიეწოდებოდა ნებულაიზერით, მეტრირებული დოზის ინჰალატორთან შედარებით (სპეისერით ან მის გარეშე), ფქოდ-ის გამწვავების მქონე პაციენტებში.[150][144] მწვავე დისპნოეს მქონე პაციენტებს შესუნთქვის დაბალი ნაკადით შეიძლება სირთულე ჰქონდეთ მეტრირებული დოზის ინჰალატორის შესაბამისი ტექნიკასთან და მედიკამენტების მიღებასთან დაკავშირებით; ნებულაიზერით მკურნალობა შეიძლება უფრო ადვილი იყოს ასეთი პაციენტებისთვის. მეტრირებული დოზის ინჰალატორის ტექნიკის დროს საჭიროა მონიტორინგი და უნდა გამოიყენებოდეს სპეისერი.
ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივის გაიდლაინების რეკომენდაციით, პაციენტებმა არ უნდა მიიღონ მუდმივი ნებულაცია, არამედ მეტრირებული დოზის ინჰალატორით (სპეისერთან ერთად) ყოველ საათში ორი-სამი დოზისთვის მიიღონ 1-2 შესხურება, შემდგომ ყოველ 2-4 საათში ერთხელ, პასუხის შესაბამისად.[1] თუ ნებულაიზერი გამოიყენება საინჰალაციო წამლების მისაღებად, იგი უნდა მიეწოდებოდეს ჰაერით და არა ჟანგბადით, რათა შემცირდეს გაუარესებადი ჰიპერკარბიის რისკი, რომელსაც იწვევს ჟანგბადით წარმართული ნებულაცია.[1][139]
არასაკმარისი მტკიცებულებაა იმის დასადგენად, მეტრირებული დოზის ინჰალატორების ან აეროზოლური ნებულიზატორების მეთოდი არის თუ არა ოპტიმალური მეთოდი ბრონქოდილატატორების შესაყვანად ფქოდ-ის გამწვავების მქონე მოზრდილებში, რომლებიც იღებენ მექანიკურ ვენტილაციას ენდოტრაქეული მილის მეშვეობით.[239]
ჯერ-ჯერობით არ არსებობს მკაფიო კლინიკური კვლევები იმის საჩვენებლად, რომ ხანგრძლივი ბრონქოდილატატორები უნდა გაგრძელდეს მწვავე ფქოდ-ის გამწვავებების დროს. მიუხედავად იმისა, რომ შენარჩუნების თერაპიის შეწყვეტამ შესაძლოა პოტენციურად ხელი შეუწყოს სიმპტომების და/ან ფილტვის ფუნქციის გაუარესებას, ხანმოკლე მოქმედების ბრონქოდილატატორების რეგულარულმა ხშირმა დანიშვნამ იმავე კლასის ხანგრძლივი მოქმედების ბრონქოდილატატორებთან ერთად, შეიძლება გაზარდოს მედიკამენტებთან დაკავშირებული გვერდითი მოვლენების რისკი, როგორებიცაა არითმია, შარდის შეკავება და ყაბზობა. ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივის მიმდინარე ანგარიშის რეკომენდაციაა ხანგრძლივი მოქმედების საინჰალაციო ბრონქოდილატატორების გამოყენება გამწვავების დროს ან მისი დაწყება კლინიკიდან გაწერამდე, რაც შეიძლება ადრე.[1] ფქოდ-ით მწვავე ჰოსპიტალიზაციის დროს, როდესაც პაციენტი იღებს ხანმოკლე მოქმედების ბრონქოდილატატორებს დღეში 4-ჯერ ან მეტჯერ, კლინიკური განსჯის საფუძველზე უნდა გადაწყდეს, რამდენად მიზანშეწონილია ხანგრძლივი მოქმედების ბრონქოდილატატორების გაგრძელება. გასათვალისწინებელია, თუ რამდენად საჭიროა ჰოსპიტალიზაციამდელი მედიკამენტური რეჟიმის კორექტირება, თერაპიის ეტაპობრივი გაძლიერების რეკომენდაციების საფუძველზე, სამომავლო გამწვავებების რისკის შემცირების მიზნით.[1]
ფქოდ-ის გამწვავებების დროს ბრონქოდილატატორების ოპტიმალური დოზა დადგენილი არ არის. დააკორექტირეთ დოზა კლინიკური სიმპტომების და არასასურველი მოვლენების მიხედვით. შეიძლება საჭირო გახდეს უფრო მაღალი ან უფრო ხშირი დოზირება.
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
პირველადი პარამეტრები
პრენდიზოლონი: 30-40 მგ პერორალურად, დღეში ერთხელ
ან
მეთილპრედნიზოლონი: 40-60 მგ/დღე პერორალურად, დღეში ერთხელ ან 2 დაყოფილ დოზად
ან
მეთილპრედნიზოლონ ნატრიუმ სუქცინატი: 0.5 - 2 მგ/კგ ინტრავენურად ყოველ 6 საათში 72-მდე საათის განმავლობაში, რასაც მოჰყვება თანდათან შემცირება ან პერორალურ დოზირებაზე გადასვლა.
ხანმოკლე მოქმედების საინჰალაციო ბრონქოდილატატორებით საწყისი მკურნალობის შემდეგ უნდა განვიხილოთ სისტემური (პერორალური ან ინტრავენური) კორტიკოსტეროიდების გამოყენება.[1] პაციენტებისთვის, რომლებსაც შეუძლიათ მიიღონ პერორალური მედიკამენტები, ინტრავენური კორტიკოსტეროიდები არ იძლევა რაიმე მნიშვნელოვანი სარგებელს პერორალურად მიღებულთან შედარებით.[151][152][153][154] თუმცა, პერორალური თერაპიის აუტანლობის მქონე პაციენტებში (მაგ. ღებინების შემთხვევაში) შესაძლოა დაგვჭირდეს ინტრავენური მიდგომა.
სისტემური კორტიკოსტეროიდების გამოყენება დაკავშირებულია 1 წამში ფორსირებული ამოსუნთქვვის მოცულობის უფრო ადრეულ გაუმჯობესებასთან, უკეთეს ოქსიგენაციასთან, აღდგენის უფრო სწრაფ დროსთან, ჰოსპიტალიზაციის ხანგრძლივობის და მკურნალობის წარუმატებლობის სიხშირის და დაავადების რეციდივების შემცირებასთან.[1][155][156][151][157][152] თუმცა, არ არსებობს არანაირი მტკიცებულება, რომ კორტიკოსტეროიდების გამოყენება გავლენას ახდენს სიკვდილობის მაჩვენებლებზე.[151] ამასთან, კორტიკოსტეროიდების გამოყენება ზრდის პნევმონიის, სეფსისის და სიკვდილის რისკს.[158] მათ იყენებენ მხოლოდ მძიმე გამწვავებების დროს.[1]
უწინდელი ეროვნული და საერთაშორისო გაიდლაინები რეკომენდაციას იძლეოდა, რომ პაციენტებს მიეღოთ პრედნიზოლონი ან ეკვივალენტი 7-14 დღის განმავლობაში.[159][143] არ არის ცნობილი, სისტემური კორტიკოსტეროიდების თანდათან შემცირებას (tapering) აქვს თუ არა კლინიკური ეფექტი, გარდა მოსალოდნელი ადრენალური უკმარისობის თავიდან აცილებისა. ერთმა რანდომიზებულმა კონტროლირებულმა კვლევამ აჩვენა, რომ 5 დღიანი მკურნალობა პრედნიზოლონით არანაკლებად ეფექტურია 14 დღიან მკურნალობასთან შედარებით, შემდგომი 6 თვის განმავლობაში გამწვავებების რისკის თვალსაზრისით.[160] კოხრეინის ერთ-ერთი სისტემური მიმოხილვის დასკვნის თანახმად, პერორალური კორტიკოსტეროიდების 5-დღიანი კურსი, სავარაუდოდ, საკმარისია ფქოდ-ის გამწვავებების აღმოსაფხვრელად, ამასთან, დაბალია ალბათობა იმისა, რომ სისტემური კორტიკოსტეროიდების ხანმოკლე კურსი (დაახლოებით, 5 დღე) განაპირობებს უარეს კლინიკურ შედეგებს, ვიდრე უფრო ხანგრძლივი კურსი (10-14 დღე).[161]
[ 
]
ეს 5-დღიანი რეჟიმი რეკომენდებულია ქრონიკული ობსტრუქციული ფილტვის დაავადების გლობალური ინიციატივის გაიდლაინებით.[1] აშშ ვეტერანთა საქმეების დეპარტამენტი პრედნიზოლონის 5-7 დღიან კურსს უწევს რეკომენდაციას.[159] ასევე შეიძლება გამოიყენოთ მეთილპრედნიზოლონის ექვივალენტური პერორალური დოზა. ევროპის რესპირატორული საზოგადოებისა და ამერიკის თორაკალური საზოგადოების ერთობლივი გაიდლაინებით ფქოდ-ის გამწვავების დროს რეკომენდებულია პერორალური კორტიკოსტეროიდების მოკლე კურსი (≤14 დღე) ამბულატორიულად.[162]
ერთ სისტემურ მიმოხილვაში არ იყო აღმოჩენილი განსხვავება მკურნალობის წარუმატებლობის ან რეციდივის რისკის, გვერდითი მოვლენის ალბათობის, საავადმყოფოში ყოფნის ხანგრძლივობის ან ფილტვის ფუნქციის მხრივ სისტემური კორტიკოსტეროიდების მოკლე (დაახლოებით 5 დღე) და უფრო ხანგრძლივი (10-14 დღე) კურსების ბოლოს.[151]
გაურკვეველია კორტიკოსტეროიდების რისკისა და სარგებლის ბალანსი სუსტი გამწვავებების მქონე ადამიანებში.
ასევე გაურკვეველია სისტემური კორტიკოსტეროიდული თერაპიის სარგებელი ფქოდ-ის გამწვავების მქონე ადამიანებისთვის დაკავშირებული რესპირატორული უკმარისობით, რომლებსაც სჭირდებათ მექანიკური ვენტილაციური მხარდაჭერა. ერთ რანდომიზებულ კონტროლირებად კვლევაში არ აღმოჩნდა განსხვავებები ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში სიკვდილიანობის, მექანიკური ვენტილაციის ხანგრძლივობის ან ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში დაყოვნების ხანგრძლივობის მხრივ იმ პაციენტებს შორის, რომლებიც იღებდნენ პრედნიზოლონს, საკონტროლო ჯგუფთან შედარებით რომლებიც არ იღებდნენ, მაგრამ ისინი, ვინც იღებდნენ პრედნიზოლონს, ჰიპერგლიკემიის უფრო მაღალი რისკის ქვეშ იყვნენ.[165]
პნევმონიის არსებობა, როგორც ფქოდ-ის მქონე პაციენტში რესპირატორული დეკომპენსაციის მიზეზი, აუცილებლად არ ნიშნავს, თავისთავად ფქოდ-ის გამწვავების არსებობას (ანუ, სასუნთქი გზების ანთებასთან და/ან ბრონქოკონსტრიქციასთან დაკავშირებული ჰაერის ნაკადის შეზღუდვის გაუარესების არსებობა) და სიფრთხილით უნდა გადაწყდეს, საჭიროა თუ არა სისტემური კორტიკოსტეროიდები ასეთ პაციენტებში.
დიაბეტი ხშირია COPD-ის მქონე პაციენტებში და ჰიპერგლიკემიის მკურნალობის საჭიროება უფრო ხშირია, როდესაც პაციენტები იღებენ სისტემურ კორტიკოსტეროიდებს.[156][151]
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
სასუნთქი გზების სანაციამ, ისეთი ტექნიკის გამოყენებით, როგორიც არის მექნიკური ვიბრაცია და არა-ოსცილარული პოზიტიური ექსპირატორული წნევა, ზოგიერთ პაციენტში, რომელთაც ნახველის ჰიპერსეკრეცია ან იმავდროული ბრონქოექტაზია აღენიშნებათ, შეიძლება ხანმოკლე პერსპექტივით შეამციროს მექანიკურ ვენტილაციაზე გადასვლის რისკი,[169]
[ ]
თუმცა, ისინი ერთნაირად სასარგებლო არ არის.[170] სანაციის სხვა მეთოდი, როგორიც არის ხელით გულმკერდზე დაწოლა, ასევე რუტინულად არ არის გამოსადეგი ან ახასიათებს საზიანო ეფექტი.[172][173][171] არ არის დასაბუთებული სასუნთქი გზების სანაციის რომელიმე ტექნიკის დადებითი გავლენა ფქოდ-ის გამწვავების გრძელვადიან შედეგებზე, როგორიცაა მაგ.შემდგომი გამწვავების რისკის შემცირება.[169]
[ ]
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
ჟანგბადის თერაპია რეკომენდებულია მწვავე გამწვავებების მქონე პაციენტებისთვის, რომლებიც ჰიპოქსემიურნი არიან (ჟანგბადის პარციალური წნევა <60 მმ.ვწყ.სვ., ჟანგბადით გაჯერება ≤90%). ჰიპერკარბიის პრევენციისთვის სიფრთხილით არის გამოსაყენებელი ჟანგბადი. პაციენტის მოსვლის დროს უნდა შემოწმდეს არტერიული სისხლის აირები და პულსოქსიმეტრი, შემდგომ 30-60 წუთის შემდეგ, რათა უზრუნველვყოთ დამაკმაყოფილებელი ოქსიგენაცია და გავაკონტროლოთ ნახშიროჟანგის შეკავება და/ან რესიპრაციული აციდოზი.[1][123] კონტროლირებადი ჟანგბადი უნდა იყოს ტიტრირებული 88-92% გაჯერების სამიზნე მაჩვენებელზე, ვინაიდან ფქოდ-ის მქონე პაციენტები ითვლებიან მე-2 ტიპის ჰიპერკარბიული სუნთქვითი უკმარისობის რისკის ქვეშ მყოფებად.[1][123] დამატებითი ჟანგბადის საგულდაგულო ტიტრირება საავადმყოფომდელ პირობებშიც კი (მაგ., გზად საავადმყოფოში) მნიშვნელოვანია რესპირატორული აციდოზის გაუარესების პრევენციისთვის, რამაც შეიძლება გავლენა მოახდინოს სიკვდილიანობაზე.[174]
ჟანგბადის მიწოდება საუკეთესოა კონტროლირებად რეჟიმში, მაღალი ნაკადის ვენტურის ნიღბის მეშვეობით, 24%-დან 28%-მდე ჟანგბადის მისაწოდებლად.[123]
ჭარბმა ჟანგბადის თერაპიამ შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპერკარბიის გაუარესება, აციდოზი და რესპირატორული უკმარისობა V/Q შეუსაბამობის და ოქსიგენირებული ერითროციტების მიერ CO2-ის გადატანის შემცირებული უნარის (ჰალდეინის ეფექტი) გამო. ამ მიზეზით, ჟანგბადის მიწოდება მაღალი ნაკადის ვენტურის ნიღბის მეშვეობით სასურველია ცხვირის კანულებიდან, ვინაიდან ცხვირის კანულები ნაკლებად ზუსტია და უზრუნველყოფს ჟანგბადის უფრო მაღალ კონცენტრაციებს ჩასუნთქვისას.[1][175] ნაზალურად მიწოდებული მაღალი ნაკადის ჟანგბადი შესაძლოა იყოს არაინვაზიური მექანიკური ვენტილაციის შესაფერისი ალტერნატივა ფქოდ-ის მძიმე გამწვავების მქონე ზოგიერთი პაციენტისთვის, ინტენსიური მკურნალობის განყოფილებაში.[1]
ჟანგბადის თერაპია შეიძლება შეწყდეს, როდესაც პაციენტს შეუძლია შეინარჩუნოს ჟანგბადით გაჯერების სამიზნე მაჩვენებელი ოთახის ტემპერატურაზე.[123] ჟანგბადით გაჯერება უნდა შემოწმდეს მოსვენებულ მდგოამრეობაში, ფიზიკური დატვირთვის დროს და ძილის პერიოდში (თუ ეს შესაძლებელია), ჰოსპიტალიზებული პაციენტის გაწერამდე, იმის დასადგენად, საჭიროა თუ არა დამატებითი ჟანგბადის ახლიდან გამოყენება სახლის პირობებში ან რამდენად მიზანშეწონილია ჟანგბადის უწინდელი დანიშნულების შეცვლა.
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
პაციენტის კლინიკური მდგომარეობიდან გამომდინარე, შეიძლება ასევე საჭირო იყოს შემდეგი საკითხების მოგვარება: სითხის ბალანსის მონიტორინგი და კორეგირება (მაგ. გულის უკმარისობის დროს); თანმხლები დაავადებების მკურნალობა (მაგ. ფილტვის კიბო, კარდიოვასკულური დაავადებები, ოსტეოპოროზი, დეპრესია); თრომბოპროფილაქიკა; ნუტრიციული დანამატები; მოწევის შეწყვეტა (მაგ. ნიკოტინის ჩანაცვლებითი თერაპია).[1]
სავარაუდო ბაქტერიული ეტიოლოგია (ნაკლები სიმძიმის გამწვავება)
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
პირველადი პარამეტრები
ამოქსიცინილი: 500 მგ პერორალურად დღეში სამჯერ
ან
დოქსოციკლინი: 100 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ
ან
ტრიმეთოპრიმ/სულფამეტოქსაზოლი: 160/800 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ
ან
აზიტრომიცინი: 500 მგ პერორალურად დღეში ერთხელ 1 დღეს, რასაც მოყვება 250 მგ დღეში ერთხელ 4 დღის განმავლობაში.
მეორეული ვარიანტები
ცეფუროქსიმი: 250-500 მგ პერორულად დღეში ორჯერ
ან
ამოქსიცილინ/კლავულანატი: 875 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ
მეტიან
კლარიტრომიცინი: 500 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ
ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივის გაიდლაინების რეკომენდაციით, მიზანშეწონილია ანტიბიოტიკების გამოყენება პაციენტებისთვის, რომელთაც აღენიშნებათ ფქოდ-ის გამწვავება, ნახველის ჩირქიანობის მატება და ნახველის ზოგადი მოცულობის ზრდა და/ან დისპნოეს გაძლიერება.[1]
რეკომენდებულია, რომ უფრო ვიწრო სპექტრის ანტიბიოტიკები (მაგ., ამოქსიცილინი, ამოქსიცილინი/კლავულანის მჟავა, დოქსიციკლინი, მეორე თაობის ცეფალოსპორინები, მაკროლიდები, ტრიმეთოპრიმი/სულფამეტოქსაზოლი) დაინიშნოს ცუდი შედეგის ნაკლები რისკის ქვეშ მყოფი და ნაკლები სიმძიმის გამწვავების მქონე პაციენტებისთვის.[159] სიმძიმე დამოკიდებულია პაციენტის წინა სტატუსზე და წინა საბაზისო კვლევების რაიმე ცვლილებებზე (სიმპტომების, გასინჯვის, ფილტვის ფუნქციის, სისხლის არტერიული აირების საფუძველზე).
ფოქდ-ის მქონე ზოგიერთ პაციენტს ანტიბიოტიკები შესაძლოა ჰქონდეს სახლში და გამოიყენოს გამწვავებების დროს, მისი თვითმართვის გეგმის შესაბამისად.[140]
ანტიბიოტიკების მიმღებ პაციენტებში მომატებულია ანტიბიოტიკებთან დაკავშირებული დიარეის განვითარების რისკი, პლაცებოსთან შედარებით, თუმცა, ეს განსხვავება სტატისტიკურად მნიშვნელოვანი არ აღმოჩნდა.[182]
[ ]
ანტიბიოტიკების არჩევანი და მკურნალობის ხანგრძლივობა გადაუჭრელი საკითხია, მაგრამ ზოგადად უნდა ეფუძნებოდეს ადგილობრივი რეზისტენტობის ნიმუშებსა და პაციენტთა მახასიათებლებს, მათ შორის პაციენტის უწინდელი ნებისმიერი კულტურის შედეგებს.[1][159] ყველაზე ხშირი ბაქტერიული პათოგენებია: Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae და Moraxella catarrhalis.[33][38]
ნაჩვენებია, რომ ანტიბიოტიკების მოკლე კურსები (მაგ., 5 დღე) თანაბრად ეფექტურია, როგორც >5 დღიანი კურსები COPD-ის მსუბუქიდან ზომიერამდე გამწვავებების მქონე პაციენტებისთვის,[183][184][185] ჩვენების შემთხვევაში ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივა რეკომენდაციას უწევს ანტიბიოტიკოთერაპიის 5-7-დღიან კურსს, თუმცა საჭიროა ადგილობრივი გაიდლაინების დაცვა.[1]
პირველი რიგის მკურნალობად უნდა დაინიშნოს პერორალური ანტიბიოტიკები, თუ გამწვავების სიმძიმე არ საჭიროებს ინტრავენურ ანტიბიოტიკებს.[1][140] თუ პაციენტის დისპნოე და/ან ნახველის ჩირქიანობა უმჯობესდება, ეს მიანიშნებს, რომ ანტიბიოტიკი ეფექტურია.[1]
გასათვალისწინებელია ანტიბიოტიკების მიმართ რეზისტენტული ბაქტერიების არსებობა, ხოლო ნახველი იგზავნება მიკროსკოპული ანალიზის, კულტურისა და გრამის წესით შეღებისთვის, თუ სიმპტომები არ უმჯობესდება ანტიბიოტიკოთერაპიის შედეგად და ეს ტესტები უკვე ჩატარებულ არ არის.[140]
ანტიბიოტიკების განმეორებითი კურსების დანიშვნის შემდეგ თუ სიმპტომები არ უმჯობესდება, ბაქტერიული ინფქეცია რეზისტენტულია პერორალური ანტიბიოტიკების მიმართ ან პაციენტს აქვს პერორალური მედიკამენტების აუტანლობა, საჭიროა სპეციალისტთან კონსულტაცია.[140]
სავარაუდო ბაქტერიული ეტიოლოგია (მძიმე გამწვავება)
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
პირველადი პარამეტრები
ამპიცილინ/სულბაქტამი: 1.5 - 3გ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ
მეტიან
ტიკარცილინი/კლავულონის მჟავა: 3.2გ ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ
მეტიან
პიპერაცილინი/ტაზობაქტამი: 2.25-დან 4.5 გ-მდე ინტრავენურად 6 საათში ერთხელ
მეტიან
ვანკომიცინი: 500-1000 მგ ინტრავენურად 12 საათში ერთხელ
მეორეული ვარიანტები
ლევოფლოქსაცინი: 50მგ პერორალურად/ინტრავენურად დღეში ერთხელ
ან
ციპროფლოქსაცინი: 500-750 მგ პერორალურად დღეში ორჯერ; 400 მგ ინტრავენურად ყოველ 8-12 საათში ერთხელ
ან
მოქსიფლოქსაცინი: 400 მგ პერორალურად/ინტრავენურად დღეში ერთხელ
ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივის გაიდლაინების რეკომენდაციით, მიზანშეწონილია ანტიბიოტიკების გამოყენება პაციენტებისთვის, რომელთაც აღენიშნებათ ფქოდ-ის გამწვავება, ნახველის ჩირქიანობის მატება და ნახველის ზოგადი მოცულობის ზრდა და/ან დისპნოეს გაძლიერება.[1]
ფოქდ-ის მქონე ზოგიერთ პაციენტს ანტიბიოტიკები შესაძლოა ჰქონდეს სახლში და გამოიყენოს გამწვავებების დროს, მისი თვითმართვის გეგმის შესაბამისად.[140]
ნაჩვენებია, რომ უფრო მძიმე გამწვავების მქონე პაციენტები, განსაკუთრებით ისინი, ვისაც სჭირდებათ ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში მკურნალობა, ანტიბიოტიკოთერაპიისგან უფრო მეტ სარგებელს იღებენ.[182][77]
[ ]
ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივის საერთაშორისო გაიდლაინების რეკომენდაციით, ანტიბიოტიკები გამოიყენება მძიმე გამწვავების მქონე პაციენტებში, რომელთაც მექანიკური ვენტილაცია სჭირდებათ (ინვაზიური ან არაინვაზიური).[1]
პაციენტები, რომელთაც უფრო მძიმე ფქოდი აქვთ და გამწვავებაც უფრო სერიოზულია, უფრო ხშირად ავლენენ გრამუარყოფითი ბაქტერიით კოლონიზებას, როგორიცაა Pseudomonas aeruginosa ან სხვა ენტერული გრამუარყოფითი მიკროორგანიზმები და/ან Staphylococcus aureus (მათ შორის მეთიცილინისადმი რეზისტენტული ფორმა).[75] შესაბამისად, ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკები, როგორებიცაა ამპიცილინი/სულბაქტამი, პიპერაცილინი/ტაზობაქტამი, ვანკომიცინი და ფთორქინოლონები გამოიყენება პაციენტებში, რომელთაც აქვთ არასასურველი კლინიკური შედეგის მაღალი რისკი ან გამწვავების უფრო მძიმე ეპიზოდი.[75][159] თუ პაციენტს აქვს Pseudomonas aeruginosa-ს რისკი, ნაჩვენებია მისი დაფარვის მქონე აგენტიც.[38] ანტიბიოტიკების არჩევანი ასევე ნაწილობრივ უნდა ეფუძნებოდეს ადგილობრივ ბაქტერიულ რეზისტენტობას.
ნახველის კულტურები ან ენდოტრაქეული ასპირატები (ინტუბირებულ პაციენტებში) რეკომენდებულია ბაქტერიული ინფექციის შეფასებისთვის ფილტვის ფუნქციის მძიმე გაუარესბის მქონე პაციენტებში ხშირი გამწვავებების ანამნეზით და პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ COPD-ის გამწვავებები ან რომლებიც საჭიროებენ მექანიკურ ვენტილაციას, რადგან შეიძლება გამოვლინდეს გრამ-უარყოფითი ბაქტერიები (მაგ. Pseudomonas სახეობები) ან რეზისტენტული პათოგენები.[1][38] აგრეთვე გასათვალისწინებელია ნახველის კულტურის შესრულება პაციენტებში, რომელთაც ფქოდ-ის მახასიათებლებად აღენიშნებათ ბრონქოექტაზია და საეჭვო ინფექციური გამწვავებები.
არასასურველი კლნიკური შედეგის რისკფაქტორებია: ანტიბიოტიკების გამოყენება ბოლო პერიოდში, ფქოდ-ის მძიმე ბაზისური ხარისხი, ჰოსპიტალიზაციის საჭიროება, მკურნალობის წარუმატებლობა, ანტიბიოტიკების მიმართ რეზისტენტობა წარსულში ან ჰოსპიტალური ინფექციების რისკფაქტორები. ინტენსიური მკურნალობის განყოფილებაში მოთავსებული კრიტიკული პაციენტები ასევე იმყოფებიან მომატებული რისკის ქვეშ.[75][159]
სუნთქვის დამატებითი კუნთების გამოყენება, პარადოქსული სუნთქვა, ციანოზი, ახალი პერიფერიული შეშუპება, ჰემოდინამიკური არასტაბილურობა და გაუარესებული ფსიქიკური სტატუსი (მაგ., დაბნეულობა, ლეთარგია, კომა) გამწვავების სიმძიმის მნიშვნელოვანი მაჩვენებლებია.[1]
ანტიბიოტიკების მიმღებ პაციენტებში მომატებულია ანტიბიოტიკებთან დაკავშირებული დიარეის განვითარების რისკი, პლაცებოსთან შედარებით, თუმცა, ეს განსხვავება სტატისტიკურად მნიშვნელოვანი არ აღმოჩნდა.[182]
[ ]
ანტიბიოტიკების არჩევანი და მკურნალობის ხანგრძლივობა გადაუჭრელი საკითხია, მაგრამ ზოგადად უნდა ეფუძნებოდეს ადგილობრივი რეზისტენტობის ნიმუშებსა და პაციენტთა მახასიათებლებს, მათ შორის პაციენტის უწინდელი ნებისმიერი კულტურის შედეგებს.[1][159] ყველაზე ხშირი ბაქტერიული პათოგენებია: Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae და Moraxella catarrhalis.[33][38] ჩვენების შემთხვევაში ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივა რეკომენდაციას უწევს ანტიბიოტიკოთერაპიის 5-7-დღიან კურსს, თუმცა საჭიროა ადგილობრივი გაიდლაინების დაცვა.[1]
თუ პაციენტის დისპნოე და/ან ნახველის ჩირქიანობა უმჯობესდება, ეს მიანიშნებს, რომ ანტიბიოტიკი ეფექტურია.[1] დიდი ბრიტანეთის ჯანმრთელობისა და კლინიკური დახელოვნების ეროვნული ინსტიტუტების გაიდლაინების რეკომენდაციით, ინტრავენური ანტიბიოტიკების გამოყენების შემთხვევაში, საჭიროა ამ რეჟიმის გადახედვა 48 საათის ფარგლებში და გადასვლა პერორალურ ფორმაზე, შეძლებისდაგვარად.[140]
გასათვალისწინებელია ანტიბიოტიკების მიმართ რეზისტენტული ბაქტერიების არსებობა, ხოლო ნახველი იგზავნება მიკროსკოპული ანალიზის, კულტურისა და გრამის წესით შეღებისთვის, თუ სიმპტომები არ უმჯობესდება ანტიბიოტიკოთერაპიის შედეგად და ეს ტესტები უკვე ჩატარებულ არ არის.[140]
ანტიბიოტიკების განმეორებითი კურსების დანიშვნის შემდეგ თუ სიმპტომები არ უმჯობესდება, ბაქტერიული ინფქეცია რეზისტენტულია პერორალური ანტიბიოტიკების მიმართ ან პაციენტს აქვს პერორალური მედიკამენტების აუტანლობა, საჭიროა სპეციალისტთან კონსულტაცია.[140]
ფთორქინოლონებს იყენებენ მხოლოდ მაშინ, როდესაც ასეთი ინფექციებისთვის რეკომენდებული ანტიბიოტიკების დანიშვნა მიიჩნევა შეუძლებლად ან შეუსაბამოდ, მძიმე, შესაძლებლობების შემზღუდავი და პოტენციურად შეუქცევადი გვერდითი მოვლენების გამო, როგორებიცაა ტენდონიტი, მყესის გაგლეჯა, ართრალგია, ნეიროპათიები და ძვალ-სახსროვანი ან ნერვული სისტემის სხვა ეფექტები[196][194][195] ფთორქინოლონისა და კორტიკოსტეროიდების ერთდროული გამოყენებისგან შეძლებისდაგვარად უნდა შევიკავოთ თავი, ვინაიდან არსებობს მყესის დაზიანების მაღალი რისკი.[194]
რესპირატორული უკმარისობა
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
სიმძიმე დამოკიდებულია პაციენტის წინა სტატუსზე და წინა საბაზისო კვლევების რაიმე ცვლილებებზე (სიმპტომების, გასინჯვის, ფილტვის ფუნქციის, არტერიული სისხლის აირების საფუძველზე). სუნთქვის დამატებითი კუნთების გამოყენება, პარადოქსული სუნთქვა, ციანოზი, ახალი პერიფერიული შეშუპება, ჰემოდინამიკური არასტაბილურობა და გაუარესებული ფსიქიკური სტატუსი (მაგ., დაბნეულობა, ლეთარგია, კომა) გამწვავების სიმძიმის მნიშვნელოვანი მაჩვენებლებია.[1]
ფქოდ-ის მძიმე გამწვავების დროს პაციენტებს ხშირად აღენიშნებათ სუნთქვის უკმარისობა. მძიმე გამწვავებების მქონე პაციენტებისთვის, რომლებიც, როგორც ჩანს, საკმარისად არ რეაგირებენ საწყის ინტერვენციებზე, მხედველობაში მისაღებია არაინვაზიური მექანიკური ვენტილაცია. არაინვაზიური მექანიკური ვენტილაციის გამოყენება აუმჯობესებს აირცვლას, ამცირებს დისპნოეს, ამცირებს ენდოტრაქეალური ინტუბაციის საჭიროებას, ამცირებს გართულებებს, როგორიცაა პნევმონია და ამცირებს ჰოსპიტალიზაციის ხანგრძლივობას და სიკვდილიანობას ამ პაციენტებში.[1][110][199][200][201][202][203]
[ ]
სადაც ეს შესაძლებელია, არაინვაზიურ ვენტილაციას უნდა მიენიჭოს უპირატესობა ინვაზიურ მექანიკურ ვენტილაციასთან შედარებით სუნთქვის უკმარისობის დროს, რომელიც დაკავშირებულია ფქოდ-ის გამწვავებასთან.
NIV-ს გამოყენება უნდა განიხილოთ, თუ ვლინდება ერთი ან მეტი ნიშანი: რესპირატორული აციდოზი (ნახშირორჟანგის პარციალური წნევა [PaCO2] ≥ 6.0 კპა ან 45 მმ.ვწყ.სვ. და არტერიული pH ≤ 7.35); მძიმე დისპნოე რესპირატორული კუნთების დაღლილობის კლინიკური ნიშნების თანხლებით, სუნთქვის გაძნელება ან ორივე, მაგ. დამხმარე კუნთების გამოყენება, მუცლის პარადოქსული მოძრაობა ან ნეკნთაშუა სივრცეების რეტრაქცია; პერსიტენტული ჰიპოქსემია ჟანგბადის დამატებითი თერაპიის ფონზე.[1]
დისპნოეს დონის და პაციენტის ფიზიოლოგიური მდგომარეობის გაუმჯობესება ტიპურად 1-4 საათში ვლინდება.[204] ფქოდ-ის გლობალური ინიციატივის რეკომენდაციით, თუ პაციენტის მდგომარეობა გაუმჯობესდა და მას დახმარების გარეშე შეუძლია ისუნთქოს სულ მცირე 4 საათის განმავლობაში, შეიძლება არაინვაზიური ვენტილაციის შეჩერება.[1]
თუმცა, არაინვაზიური მექანიკური ვენტილაცია ყოველთვის წარმატებული არ არის და კლინიცისტებმა უნდა განიხილონ ინვაზიური მექნიკური ვენტილაციის რისკები და სარგებელი არაინვაზიურ ვენტილაციაზე მყოფ პაციენტებში, რათა შეარჩიონ მკურნლობის საუკეთესო მეთოდი.
მკურნალობა, რომელიც რეკომენდებულია <strong>ზოგიერთი </strong>პაციენტისთვის შერჩეულ ჯგუფში
სიმძიმე დამოკიდებულია პაციენტის წინა სტატუსზე და წინა საბაზისო კვლევების რაიმე ცვლილებებზე (სიმპტომების, გასინჯვის, ფილტვის ფუნქციის, არტერიული სისხლის აირების საფუძველზე). სუნთქვის დამატებითი კუნთების გამოყენება, პარადოქსული სუნთქვა, ციანოზი, ახალი პერიფერიული შეშუპება, ჰემოდინამიკური არასტაბილურობა და გაუარესებული ფსიქიკური სტატუსი (მაგ., დაბნეულობა, ლეთარგია, კომა) გამწვავების სიმძიმის მნიშვნელოვანი მაჩვენებლებია.[1][55]
არაინვაზიური მექანიკური ვენტილაცია შეიძლება წარუმატებელი აღმოჩნდეს. ინვაზიური მექანიკური ვენტილაცია განიხილება პაციენტებისთვის რომლებსაც აქვთ სრული რესპირატორული ან გულის გაჩერება, რომლებიც იმყოფებიან ან აქვთ მოსალოდნელი მწვავე რესპირატორული უკმარისობის ნიშნები არაინვაზიური მექანიკური ვენტილაციის მიუხედავად, აქვთ ფსიქიკური სტატუსის გაუარესება ან გულ-სისხლძარღვთა არასტაბილურობა, არიან ასპირაციის მაღალი რისკის ქვეშ ან არ შეიძლება მექანიკური არაინვაზიური ვენტილაციის სათანადოდ გამოყენება (მაგ., კრანიოფაციალური ტრავმა, ბოლო დროის გასტროეზოფაგური ქირურგია, შფოთვითი აშლილობა, სახის დისკომფორტი, ან კანის მძიმე დაზიანება).[205]
ტრაქეის ინტუბაციის ანიმაციური დემონსტრირება
ნიღბიანი სასუნთქი ტომარა (ამბუ)- ანიმაციური დემონსტრაციაინვაზიური მექანიკური ვენტილაციის ფიზიოლოგიური კრიტერიუმები მოიცავს შემდეგს: სიცოცხლისთვის საშიში ჰიპოქსია პაციენტებში, რომელთაც აღენიშნებათ მექანიკური არაინვაზიური ვენტილაციის აუტანლობა ან მისი წარუმატებლობა, რესპირატორული ან გულის გაჩერება, არარეგულარული სუნთქვა მოხრჩობით ან ცნობიერების დაკარგვით, მასიური ასპირაცია ან პერსისტული ღებინება, რესპირატორული სეკრეტების ამოღების უუნარობა, გულისცემის სიხშირე <50 დარტყმა წუთში , მძიმე ჰემოდინამიკური არასტაბილურობა მკურნალობაზე რეაქციის გარეშე, ან მძიმე პარკუჭოვანი ან სუპრავენტრიკულური არითმიები.[1][206]
სიკვდილიანობის რისკი (11% to 49%) მნიშნელოვანია მძიმე დაავადების მქონე პაციენტებში, რომელთათვისაც ნაჩვენებია ინვაზიური მექანიკური ვენტილაცია.[13][207] მექანიკური ვენტილაციის გართულებები მოიცავს, ვენტილაციასთან-ასოცირებულ პნევმონიასა და ბაროტრავმას.
COPDის მქონე პაციენტების მექანიკური ვენტილაციიდან მოხსნა შეიძლება გაძნელდეს.[205] არაინვაზიური ვენტილაციის, როგორც დამხმარე მეთოდის, გამოყენებას შეუძლია შეამციროს მექანიკური ვენტილაციიდან პაციენტის მოხსნის წარუმატებელი შემთხვევები და ნოზოკომიური ინფექციები, ასევე შესაძლებელია სიკვდილიანობის შემცირებაც.[208][209]
COPD-ის მქონე პაციენტები, რომლებსაც აქვთ COPD-ის მწვავე გამწვავება, ხშირად აქვთ ჩონჩხის კუნთების დისფუნქცია, პოტენციურად შეზღუდული ფიზიკური აქტივობის, კვების დარღვევების, კორტიკოსტეროიდების გამოყენების და/ან სისტემური ანთებითი ფაქტორების გამო.[213][214]
პულმონური რეაბილიტაცია მკურნალობის მულტიდისციპლინარული პროგრამაა, რომელიც ითვალისწინებს ფიზიკურ რეაბილიტაციას, ასევე მითითებას დაავადების მართვის, კვების, და ცხოვრების წესის სხვა საკითხებზე (მაგ., მოწევის შეწყვეტა, მედიკამენტების რეჟიმზე დამყოლობა და ინჰალატორის მეთოდი, დამატებითი ჟანგბადი და ფიზიკური აქტივობის შენარჩუნება).[215][216]
ვინაიდან ფქოდ და მისი გამწვავებები უაღრესად ჰეტეროგენულია, იმის განსაზღვრა, თუ ვინ შეიძლება მიიღოს სარგებელი რესპირატორული რეაბილიტაციის შედეგად, მნიშვნელოვნად განსხვავდება ცალკეული პაციენტების თანმდევი დაავადებების და სხვა მახასიათებლების მიხედვით.
COPD გამწვავების გამო ჰოსპიტალიზაციის განმავლობაში დაწყებული სავარჯიშო რეაბილიტაციის შერჩეული ფორმები, მათ შორის წინააღმდეგობის გაძლიერების ტრენინგი და კუნთების ტრანსკუტანეური ელექტრული სტიმულაცია, კარგად გადაიტანება და კუნთების ფუნქციის შემცირების ხელის შეშლის და ფუნქციონალური სტატუსის აღდგენის შესაძლებლობა აქვს.[217][218][219]
გამწვავების აღდგენის ფაზაში ადრე დაწყებული პულმონური რეაბილიტაცია უსაფრთხო და ეფექტურია და იწვევს ვარჯიშის ატანის, ფიზიკური შესაძლებლობების, COPD სიმპტომების ხარისხისა და ცხოვრების ხარისხის გაუმჯობესებას.[220][221][223][222][224][226][225][227]
კომპლექსური კონტროლირებული პულმონური რეაბილიტაცია ამბულატორიულ გარემოში გამწვავების შემდგომ პერიოდში, ასევე ამცირებს მომავალი ჰოსპიტალიზაციის რისკს.[216][221][224][228] ფქოდ-ის გამწვავების მიზეზით ჰოსპიტალიცაზიის შემდეგ, გაწერიდან 90 დღის ფარგლების ფილტვის რეაბილიტაციაში მონაწილეობა მნიშვნელოვნად ამცირებს სიკვდილობის რისკს.[229] ვარჯიში სახლის პირობებში გამწვავებების შემდეგ (ზედამხედველობის გარეშე), როგორც ჩანს, არ იძლევა იგივე სარგებელს.[230]
დაავადების მართვის პროგრამები შეიძლება სასარგებლო იყოს. თუმცა, მათი გამოყენება საკამათო რჩება, ვინაიდან რანდომიზებული კონტროლირებადი კვლევა ადრე შეწყდა სიკვდილობის შესამჩნევი მომატების გამო კომპლექსური მკურნალობის ჯგუფში საკონტროლო ჯგუფის პაციენტებთან შედარებით, რომლებიც იღებდნენ გაიდლაინებზე დაფუძნებულ რუტინულ მკურნალობას.[215][231][232][233][234] კიდევ ერთმა კვლევამ, რომელიც მოიცავს არაკონტროლირებულ სავარჯიშო ტრენინგს სახლში მწვავე COPD გამწვავებისას ჰოსპიტალიზაციის შემდეგ, ასევე აჩვენა სიკვდილიანობის სიგნალი ჰოსპიტალიზაციიდან 6 თვის შემდეგ.[230]
მიღებულია ზოგიერთი მონაცემები, რომ "ჰოსპიტალი სახლში" მოვლა რესპირატორული ექთნების დახმარებით შეიძლება შესაძლებელი იყოს COPD-ის ზომიერი გამწვავების მქონე ადამიანებში.[235]
[ ]
თუმცა, ეს მიდგომა ჯერ-ჯერობით არ მიიჩნევა სტანდარტულად და ადამიანები, რომლებსაც აქვთ არასტაბილური სასიცოცხლო ნიშნები, აირების ცვლის დეკომპენსაცია, მწვავე რესპირატორული აციდოზი, გაუარესებული ჰიპოქსემია, ფსიქიკური სტატუსის შეცვლა, ან მნიშვნელოვანი თანმდევი დაავადება, არ არიან შესაბამისი ამ მიდგომისთვის.[96][236]
რანდომიზებული კონტროლირებული კვლევა ვარაუდობს, რომ ექთანზე ორიენტირებული ტელედახმარების გამოყენებამ შეიძლება შეამციროს COPD-ის გამწვავებისა და ჰოსპიტალიზაციის შემთხვევები. ასეთი პროგრამების გამოყენება შეიძლება ხარჯების დამზოგავი იყოს.[237] თუმცა, სხვა რანდომიზებული კონტროლირებულმა კვლევამ აჩვენა, რომ არსებულ კლინიკურ მომსახურებაში ინტეგრირებულმა მონიტორინგმა არ შეამცირა ჰპსპიტალიზაცია და არ გააუმჯობესა პაციენტის ცხოვრების ხარისხი.[238]
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს წესებს