ექსტრაპულმონური ტუბერკულოზი

ეპიდემიოლოგიური რისკფაქტორებია: დაბადება ტუბერკულოზის მაღალი პრევალენტობის ქვეყანაში, ექსპოზიცია სამუშაო/საცხოვრებელ ადგილზე ან ინსტიტუციურ პირობებში, უსახლკარობა.

დიაგნოზი შეიძლება დაყოვნდეს არასპეციფიკური კლინიკური გამოვლინებების გამო, რომლებიც ნელა პროგრესირდება. ასევე, მჟავაგამძლე ბაქტერიის ნაცხს ფილტვგარე ნიმუშებზე დაბალი სენსიტიურობა ახასიათებს.

მიკრობიოლოგიური მტკიცებულებები დიაგნოსტიკის და მკურნალობის მთავარი საფუძველია; ქსოვილოვანი ბიოფსია ხშირად ხდება საჭირო. სხვა ნიშნებია: გრანულომები და დადებითი შეღებვა მჟავაგამძლე ბაქტერიაზე, რენტგენზე შესაბამისი სურათი.

თავდაპირველი თერაპია გულისხმობს იზონიაზიდის, რიფამპიცინის, პირაზინამიდის და ეთამბუტოლის 4-მედიკამენტიან რეჟიმს; მკურნალობა გრძელდება სულ მცირე 6 თვე.

ტუბერკულოზი (TB) გამოწვეულია Mycobacterium tuberculosis-ით. ხშირ შემთხვევაში, M tuberculosis ინფექცია ლატენტურია მანამ, სანამ აქტიურ დაავადებას გამოიწვევს. თუ ინფიცირებულ პაციენტებს არ აქვთ აქტიური ტუბერკულოზის კლინიკური, ბაქტერიოლოგიური ან რადიოგრაფიული ნიშნები, ამბობენ, რომ მათ აქვთ ლატენტური ტუბერკულოზური ინფექცია. თუ ლატენტური ინფექცია გარდაიქმნება აქტიურ დაავადებად, ყველაზე ხშირად პროცესი აზიანებს ფილტვებს და გადაეცემა ამ ფორმით, მაგრამ შეიძლება დააზიანოს ორგანოთა თითქმის ყველა სისტემა, ლიმფური კვანძების, ცენტრალური ნერვული სისტემის, ღვიძლის, ძვლების/სახსრების, შარდსასქესო ტრაქტის, მუცლის (მუცლის ღრუს ორგანოები, პერიტონეუმი) და პერიკარდიუმის ჩათვლით. როდესაც ტუბერკულოზი გვხვდება ორგანოთა სისტემებში, გარდა ფილტვებისა, მას მოიხსენიებენ, როგორც ფილტვგარე ან ექსტრაპულმონურ ტუბერკულოზს (EPTB).