ლასას ცხელება

შეტყობინებადი დაავადებაა. მართვის საკვანძო ეტაპებია ინფექციის ადრეული გამოვლინება, პაციენტის იზოლაცია და ინფექციის კონტროლის სათანადო ზომების მიღება.

პაციენტთა დაახლოებით 80%-ს უვითარდება ასიმპტომური ან ცხელებით მიმდინარე მსუბუქი დაავადება, რაც ართულებს დიაგნოსტიკას. პაციენტთა 20%-ში ვხვდებით ისეთ სიმპტომებს, როგორებიცაა: ჰემორაგია, სუნთქვის დარღვევა, განმეორებითი ღებინება, სახის შეშუპება და შოკი.

განსაკუთრებით შეიძლება გართულდეს მდგომარეობის დიფერენცირება მალარიისა და ტიფოიდური ცხელებისგან; შესაბამისად, ენდემური რეგიონებიდან დაბრუნებულ პაციენტებში შესაფერისი ანამნეზის არსებობის დროს თითოეული ზემოთ ხსენებული ნოზოლოგია გასათვალისწინებელია.

პაციენტის მართვის ფარგლებში ვიწყებთ რიბავირინის ადრეულ გამოყენებას დამხმარე მოვლასთნ ერთად ჰოსპიტალურ პირობებში. რიბავირინი, ზოგიერთ შემთხვევაში, გამოიყენება ექსპოზიციის შემდგომი პროფილაქტიკის სახით.

მწვავე ზოონოზური ვირუსული ჰემორაგიული ცხელება, რომელიც ენდემურია დასავლეთ აფრიკაში. ინფექციას იწვევს ლასას ვირუსი, ერთძაფიანი რნმ ვირუსი, რომელიც განეკუთვნება Arenaviridae ვირუსების ოჯახს (გვარი: Mammarenavirus). ვირუსის ბუნებრივი რეზერვუარია მრავლობითი მრავალდვრილიანი ვირთხა (Mastomys natalensis). აღნიშნული მღრღნელი ყველაზე მეტად გავრცელებულია ტროპიკული აფრიკის სოფლებში და ხშირად ქმნის კოლონიებს ადამიანების დასახლებებში ან სახლების გარშემო, სადაც საკვები ინახება. კლინიკური დაავადება მრავალფეროვანია და ვარირებს მსუბუქი, არასპეციფიკური სიმპტომებიდან (მაგ.: ცხელება, შეუძლოდ ყოფნა) ჰემორაგიულ ცხელებასა და სიკვდილამდე.