ეპიდემიოლოგია

ცელიაკია ხშირი დაავადებაა აშშ-სა და ევროპაში. შედარებით ერთგვაროვანი პრევალენტობა გამოვლინდა მრავალ ქვეყანაში, გლობალური სეროპრევალენტურობით და ბიოფსიით დადასტურებული პრევალენტობით 1.4 % და 0.7%, შესაბამისად, კარგად შემუშავებული გამოკვლევებით.[2][3][4] თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ სეროპრევალენტობა დაახლოებით ერთნაირია მთელ მსოფლიოში, ბიოფსიით დადასტურებული ცელიაკია რამდენადმე ნაკლებად გვხვდება სამხრეთ ამერიკაში, ახლო აღმოსავლეთში, თურქეთსა და აფრიკის ქვეყნებში საჰარისაგან სამხრეთით.[2][5] ისრაელსა და ინდოეთში ცელიაკიის სეროპრევალენტობის და ბიოფსიით დადასტურებული შემთხვევების იგივე მაჩვენებლები ფიქსირდება, რაც ევროპისა და ჩრდილო ამერიკის ქვეყნებში.[5] მალაიზიისა და ვიეტნამის გარდა, შორეულ აღმოსავლეთში, მათ შორის ჩინეთში, იაპონიასა და სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში, მოსახლეობაზე დაფუძნებული კვლევები არ არსებობს.[6][7]ჩრდილოეთ ამერიკაში, რამოდენიმე ათწლეულის მზარდი პრევალენტობის შემდეგ, ცელიაკიის დაავადების პრევალენტობა ბოლო წლებში სტაბილურად ჩანს.[8]

ქალებში უფრო ხშირად გვხვდება ცელიაკია.[2] კლინიკურ პრაქტიკაში პაციენტების თითქმის 2/3-ს შეადგენენ ქალები. რეფრაქტორული ცელიაკიის ზუსტი ინციდენტობა უცნობია, თუმცა სავარაუდოდ 1%-ს შეადგენს. გამოვლინების პირველი პიკი ჩვილობის პერიოდია ბავშვი გლუტეინთან პირველი ექსპოზიციის შემდეგ; მეორე პიკი ვლინდება 40-50 წლის ასაკში. მიუხედავად იმისა, რომ აშშ-ში ცელიაკიის დიაგნოზი ყველაზე ხშირად 40 წლის ასაკის გარშემო დგინდება, დაავადება ნებისმიერ ასაკში შეიძლება გამოვლინდეს.[9][10]

უსიმპტომო ცელიაკიის პრევალენტობა, მიჩნეულია, რომ შეადგენს შემთხვევათა დაახლოებით 20%-ს. რეზისტენტული ცელიაკიის ინციდენტობა დაახლოებით არის 1% საერთო შემთხვევებიდან.

ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს წესებს