ეპიდემიოლოგია

2000 წელს, დიაბეტის გლობალურმა პრევალენტობამ მიაღწია 2.8%.[3] გაერთიანებულ სამეფოსა და შეერთებულ შტატებში მე-2 ტიპის დიაბეტის პრევალენტობა გაიზარდა სიმსუქნესა და ჭარბწონიანობასთან ერთად.[4][5] ამჟამად, სიცოცხლის განმავლობაში დიაბეტის განვითარების რისკი შეადგენს 40%, როგორც მამაკაცების, ასევე ქალებისთვის, შეერთებული შტატების მთელს მოსახლეობასა და შეერთებული შტატების აფროამერიკელი მოსახლეობის 50%-ში.[5] შეერთებული შტატების მოსახლეობის დაახლოებით 9.4%-ს აქვს დიაბეტი.[6] მე-2 ტიპის დიაბეტზე მოდის დიაბეტის ყველა შემთხვევის 90%-ზე მეტი და კლინიკურ გამოვლენას, როგორც წესი, წინ უსწრებს რეზისტენტობა ინსულინის მიმართ მრავალი წლის განმავლობაში და ჰიპერინსულინემია სანამ გლუკოზის მომატებული დონე გამოვლინდება.[4] მე-2 ტიპის დიაბეტის მქონე პაციენტები ჭარბწონიანობის ან ჭარბცხიმიანობის (80% - 90%), ლიპიდური დაავადებების (>90%) და ჰიპერტენზიის (70%) ძალზე მაღალი რისკის ქვეშ არიან. როდესაც დიაბეტის დიაგნოზს სვამენ 40 წლის ასაკში, მამაკაცები საშუალოდ კარგავენ სიცოცხლის 5,8 წელს, ხოლო ქალები - საშუალოდ 6,8 წელს, რაც ხაზს უსვამს დიაბეტის პირველადი პრევენციის მნიშვნელობას.[5] თუმცა, დიაბეტის გამოვლენა უფროს ასაკში გაცილებით ნაკლებად მოქმედებს სიცოცხლის ხანგრძლივობაზე, თუ შესაძლებელია გლუკოზის და სისხლის წნევის ზომიერი კონტროლის მიღწევა და შენარჩუნება.

ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს წესებს