ჰიპოთერმია

განისაზღვრება სხეულის შიდა ტემპერატურით <35°C (<95°F).

კლასიფიცირდება, როგორც მსუბუქი, ზომიერი ან მძიმე, კლინიკური სურათის მიხედვით.

საყლაპავის ქვედა მესამედის ტემპერატურა შეესაბამება ფილტვის არტერიის ტემპერატურას და გამოიყენება გამავალი საჰაერო გზების მქონე პაციენტებში. თერმისტორზე დაფუძნებული დაბალი მაჩვენებლების ტიმპანური თერმომეტრი ნაკლებად ინვაზიურ ალტერნატივას წარმოადგენს.

პაციენტის მართვის საწყის ეტაპებზე საჭიროა პაციენტის შემდგომი გაცივების შეჩერება. ეს მოიცავს პაციენტის გაყვანას ცივი გარემოდან, სველი ან ცივი ტანსაცმლის ფრთხილად გახდას, იზოლაციას, სხეულის გათბობას, სასუნთქი გზების გამტარობის უზრუნველყოფას, სუნთქვის და ცირკულაციის მონიტორინგს და ცირკულაციის შენარჩუნებას თბილი ინტრავენური სითხეების გამოყენებით.

გულის გაჩერების შემთხვევაში, მართვის სტრატეგიები და რეანიმაციის შეწყვეტის კრიტერიუმები არ უნდა იქნას ექსტრაპოლირებული მათზე, რომელიც ნორმოთერმული გაჩერების დროს არის გამოყენებული. პაციენტები, რომლებმაც გადაიტანეს გულის ჰიპოთერმული გაჩერება, იდეალურ სიტუაციაში განმეორებით უნდა გაათბონ სპეციალიზებულ ცენტრში, სიცოცხლის ექსტრაკორპორალური მხარდაჭერის გამოყენებით.

შემთხვევითი ჰიპოთერმია ხასიათდება სხეულის შიდა ტემპერატურის უნებლიე დაქვეითებით ნორმალურ ფიზიოლოგიურ საზღვრებს ქვემოთ, როგორც წესი <35°C (<95°F).

ტრავმის მქონე პაციენტებში მიღებულია 36°C (96.8°F) ზღვარი, რადგან პაციენტთა ამ ჯგუფში, შედარებით მსუბუქი ხარისხის ჰიპოთერმიასაც კი დამანგრეველი შედეგები აქვს როგორც სამხედრო, ისე სამოქალაქო პოპულაციებში.[1]American College of Surgeons. Advanced Trauma Life Support student course manual, 10th edition. Chicago, IL: American College of Surgeons; 2018.[2]Jurkovich GJ, Greiser WB, Luterman A, et al. Hypothermia in trauma victims: an ominous predictor of survival. J Trauma. 1987 Sep;27(9):1019-24. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3656464?tool=bestpractice.com